Czy widzenie jest dla każdego? Niestety nie. O widzenie z osadzonym może się ubiegać najbliższa rodzina. O ile w przypadku osoby osadzonej odbywającego karę w zakładzie karnym konkretna ilość widzeń się należy to w areszcie śledczym nie jest już tak przyjemnie. Najczęściej rodzina osoby tymczasowo aresztowanej musi każdorazowo prosić prokuratora prowadzącego śledztwo o udzielenie widzenia. Zwykle udziela się widzenia jednorazowego. Co można zabrać ze sobą na widzenie?Jak wygląda widzenie z tymczasowo aresztowanym? Co można zabrać ze sobą na widzenia, a co lepiej zostawić w szafce? Kto może przygotować paczkę żywnościową dla osadzonego w areszcie śledczym / zakładzie karnym? Widzenie najczęściej trwa 60 minut. Osadzeni mogą otrzymać nagroda w postaci wydłużonego czasu widzenia nawet o 15 czy 30 minut.) Pamiętaj, aby na widzenie zabrać tylko gotówkę (ewentualnie drobne pieniądze w przezroczystej torebce foliowej). Wchodząc trzeba zostawić telefon w skrytce (pamiętajcie proszę aby go wyciszyć). Podczas widzenia w kantynie może kupić różne produkty spożywcze lub też w niektórych jednostkach (kantynach)zamówić obiad. Osadzony nie może nic zabrać ze sobą z sali widzeń. Zasada jest prosta – to co jest w brzuszku to jego – co nie w brzuszku – zabieramy ze sobą. Więcej o rodzajach widzeń możesz znaleźć tutaj. Widzenia w Areszcie Śledczym Na widzenie z osobą tymczasowo aresztowaną zgodę musi wyrazić prokurator prowadzący śledztwo. Zgodny są najczęściej udzielane bliskiej rodzinie o ile nie są związane z toczącym się postępowaniem w stosunku do osadzonego /osadzonej. Po zatrzymaniu nie dostaniecie widzenia od razu. Pierwsze dwa tygodnie są dla osoby zatrzymanej i prokuratora prowadzącego śledztwo. Można się oczywiście starać o widzenie wcześniej. Pierwsze widzenie najczęściej odbywa się przez tzw. „pleksę”. Między osobą osadzoną, a odwiedzająca jest szyba i rozmawia się przez telefon. Osobie zatrzymanej przysługują dwa widzenia w miesiącu. Prokuratura oczywiście może takich widzeń udzielić więcej lub z pewnych pobudek mniej. Możemy otrzymać wielokrotne pozwolenie na widzenie lub jednorazowe. W przypadku tego drugiego za każdym razem trzeba pisać prośbę o udzielenie widzenia. Na dokumencie znajdują się dane takie jak: sygnatura akt, dane osadzonego, dane osoby odwiedzającej, miejsce w którym przebywa osoba osadzona oraz co najważniejsze to czy pozwolenie dotyczy widzenia w sposób bezpośredni z osadzonym, czy też nie. Widzenia w Zakładzie Karnym Tutaj sprawa jest prostsza. Skazanemu przysługuje minimalna liczba widzeń w miesiącu. Jeżeli pracuje, ma dobre zachowanie dodatkowo może w nagrodę otrzymać widzenie / widzenia nadprogramowe. Z uwagi np. na złe zachowanie liczba widzeń może też być ograniczona. Aby udać się na widzenie do skazanego musi on nasze dane dodać do systemu – podać je swojemu opiekunowi. Więcej na temat paczki żywnościowej, higienicznej oraz możliwości pomocy osobom osadzonym znajdziesz w serwisie internetowym

Większość osób zapewne ciekawi, jak to wszystko wygląda od wewnątrz, czyli jak wygląda nasz dzień w zakładzie karnym. Zacznę od początku. teoretycznie jest pobudka. Piszę teoretycznie, bo wcale mnie to nie budzi, gdyż polega to jedynie na tym, że zapala się światło. Tak więc ja przykrywam się kocem na głowę i łapię te ostatnie 45 minut snu. Kiedy słyszę, że apel jest już blisko mojej celi, wtedy zaczyna się wyścig z czasem. Wyskakuję z łóżka, jakby ktoś mnie wrzątkiem oblał. Szybko szukam spodni. Często mi się nie udaje ich znaleźć, za co zostaję ukarana, że staję w piżamie do apelu. Po nieszczęsnym apelu zdarza się, że idę jeszcze spać do śniadania, czyli do Ostatnio jednak jest to rzadko, gdyż mieszkam w jednej celi z Poli. Ona jest rannym ptaszkiem. Od rana zagaduje, robi kawę, po czym krzyczy, że mamy wstawać, bo nam kawa wystygnie. No i ogólnie nie ma już szans na krótką drzemkę przy Poli :). Tak więc siadamy i rozpoczynamy dzień od kawy i rozmów. Pomimo że przebywamy ze sobą wszystkie pięć przez 24 godziny na dobę, to zawsze mamy jakiś temat do rozmów przy kawie. Jak przyjeżdża śniadanko, oczywiście nigdy nie wiemy, co na nie dostaniemy, zawsze jest ciekawość, co dziś zaserwuje nam szef kuchni. Kiedy już wypijamy kawkę i odbierzemy śniadanie, wtedy zaczyna się mycie. Oczywiście nie posiadamy w celi prysznica, tak więc pozostaje nam poranna toaleta w misce. Dodam tu, że jest nas pięć na celi i czas operacyjny to 30 minut na mycie, gdyż tyle nam przysługuje ciepłej wody. Kto nie zdąży, musi gotować sobie wodę czajnikiem. Po porannej toalecie od zaczynają się spacery. Chodzimy na nie na godzinę dziennie. Oczywiście spacerniak nie wygląda jak aleja spacerowa w parku, tylko jak katakumba, bo tam też jesteśmy zamknięte. Czasami jest to jedyna możliwość do spotkania się z dziewczynami z innych cel, bo dodam że siedzę zamknięta 23 godziny na dobę i właśnie to jedną godziną poza celą jest spacer. Czasami są to dwie godziny, bo jeszcze mamy dwa razy w tygodniu wyjście na świetlicę, też na godzinę. Możemy wtedy pograć w pingponga, piłkarzyki lub nawet poćwiczyć, wymienić książki. Oczywiście najważniejszym moim wyjściem dwa razy w tygodniu jest wyjście na zajęcia. Są to wtorki i czwartki. Wtedy właśnie przychodzą dziewczyny z Fundacji „Dom Kultury” i mamy możliwość dać teksty na bloga i dostajemy odpisy. Wtedy jest full wypas – dwie godziny poza celą. W pozostałe dni po spacerku czekamy na obiad. Nie ukrywam, że lubię w więzieniu wiecznie na coś czekać, czas mi wówczas szybciej płynie. Więc tak w oczekiwaniu na obiad robię różne rzeczy. Na przykład środowe i niedzielne przedpołudnia zazwyczaj są poświęcone na pranie, bo w te dni mamy cały dzień ciepła wodę. Dodam, że nie mamy oczywiście pralki. Wszystko pierzemy ręcznie. Te dwa dni w tygodniu są prawie jak święta. Możemy wtedy korzystać z prysznica przez 7 minut. To trochę trudne, ale jak się człowiek wprawi, to się udaje wykąpać w siedem minut. W pozostałe dni, kiedy nie ma łaźni, zazwyczaj gramy w karty lub każda się czymś osobno zajmuje. Ja na przykład czytam książkę. Po obiadku czas na sjestę i oczywiści czekamy na kolację. Po sjeście zazwyczaj piję kawę i jak otrzymam list przy obiedzie, to go czytam. Niestety, jest to czymś wyjątkowym. Na wolności ludzie nie piszą już zazwyczaj listów, tylko smsy, mejle, a tu to jest nieraz jedyny nasz kontakt ze światem. List od bliskiej osoby jest dla mnie czymś cudownym i czytam go po kilka razy. Jednak wiadomo, nie codziennie otrzymuje się listy, tak więc popołudnia spędzam na rozmowach lub czytaniu książek. O godzinie jest kolacja. Po kolacji, tak mniej więcej koło jest czas na wieczorną toaletę, czyli powtórka tego, co rano. O godzinie jest apel wieczorny i wtedy już do rana nikt nie otwiera celi. Tylko w szczególnych wypadkach, jak komuś się coś dzieje. Po apelu wieczornym, jak jest telewizor na celi, to oglądamy jakiś film. Jak nie ma, to pozostaje gra w karty i czytanie książek. O godzinie zaczyna się cisza nocna, gaśnie światło i wtedy mam czas, żeby spokojnie w ciszy pomyśleć sobie o domu i innych sprawach, często pomarzyć i wyciszyć się. Zasypiam, i znowu, aby do siódmej pospać. Może trochę Wam przybliżyłam, jak to tu wygląda. Najważniejsze, to ułożyć sobie swój plan dnia i tak sobie żyć według niego. Wówczas nie ma czasu na nudę. Siedzimy w pięć na celi. Mamy dwa łóżka piętrowe, jedno pojedyncze, stół i pięć krzeseł. Każda ma tak zwaną swoją kuwetę, w której trzymamy swój dobytek, ubrania i „higienę”. Możemy mieć dwie podkoszulki i jedną bluzę,dwie pary spodni i bieliznę. Jedną piżamę, dwie pary butów i kurtkę. Ubrania możemy wymieniać raz na kwartał. Wtedy idziemy do magazynu odzieżowego i robimy wymianę na inny zestaw odzieży. Oczywiście są to ubrania przysyłane z domu. Na co dzień przy każdym wyjściu z celi musimy być ubrane w mundurek. We własnej odzieży możemy się poruszać jedynie w celi. Zapomniałam jeszcze napisać o najważniejszym przywileju, jaki nam tu przysługuje. Mianowicie są to widzenia z rodziną dwa razy w miesiącu po godzinie. Wtedy to jest dopiero święto. Szykowanie się na takie widzenie zaczyna się od rana. Trzeba ładnie się uczesać, umalować. Normalnie wtedy się czuję, jakbym do teatru szła ;). Tylko ta godzina mija tak szybko…. I znowu jest smutek i żal i oczekiwanie na następne widzenie. Oczywiście mamy jeszcze możliwość dzwonienia. Wygląda to tak, że na korytarzu są dwie budki telefoniczne i mamy 10 minut rozmowy przez telefon od poniedziałku do piątku. W soboty i niedziele nie mamy telefonów. Często jest tak, że tyle się chce jeszcze powiedzieć przez telefon, a tu niestety koniec. Myślę, że chyba już wszystko opisałam. Jeśli któryś z Czytaczy chce się jeszcze czegoś dowiedzieć, niech zapyta, na pewno odpiszę. Magda

Można je podzielić na 2 kategorie. Powikłania mniejszej wagi to: wylew krwi do spojówki, kłucie, łzawienie, szczypanie oka, wyższe ciśnienie w oku. Tego rodzaju skutki uboczne zabiegu chirurgicznego witrektomii pojawiają się dość często, a ich przyczyną jest już sam fakt przeprowadzenia operacji.

Dnia 20 listopada w Areszcie Śledczym we Wrocławiu odbyła się uroczystość w trakcie której awansowano funkcjonariuszy na wyższe stopnie służbowe. Realizacja programu „W Służbie Prawu” 17.11.2023

Do samego działu ochrony w Areszcie Śledczym w Bydgoszczy potrzeba 20 pracowników. Dyrektor Okręgowy Służby Więziennej w Bydgoszczy ogłasza nabór. O pracę można starać się do 30 kwietnia.

. 574 233 536 409 478 779 562 130

jak wygląda widzenie w areszcie śledczym